fbpx
zwangerschapsyoga lokeren

Toen ik zwanger was, las ik niet graag bevallingsverhalen. Ik vond het raar om te lezen want die bevalling dat was zo iets onbekend dat ik echt geen connectie vond met het verhaal. Ik bleef zo’n ver-van-mijn-bed-show-gevoel hebben. Maar eens ik bevallen was vond ik het wel fijn om te lezen. Je weet een beetje hoe het er aan toe gaat (die bevalling hé) Elk verhaal is uniek. Soms erger dan je eigen ervaring. Soms minder erg. Gevoelens van opluchting of net het omgekeerde: jaloersheid. Maar bovenal erkenning. En dat doet deugd. Daarom dat ik mijn verhaal graag met jou deel.

Twee dagen voor mijn uitgerekende datum lag ik op tafel bij mijn gynaecoloog. Na 3 maanden alleen te gaan naar de echo, mocht mijn lief eindelijk nog eens terug mee. Het was een harverwarmend moment om eens niet met de smartphone het echoscherm te moeten filmen.

Dat is al 4 à 5 cm opening, mevrouw.” zegt ze. Dat was al twee weken zo. en al twee weken stond alles klaar want als je al 4 cm ontsluiting hebt, kan het al eens snel gaan zie iedereen mij.

“Alles verloopt goed. Als je tegen volgende week niet bevallen bent, zal ik wel moeten kijken om je in te leiden hoor” En klein paniekske overvalt mij want de natuur zijn werk laten doen vind ik net belangrijk. Een inleiding hoort daar niet bij voor mij.

Opgewekt doen we een terrasje en last-minute beslissen we om nog eens op restaurant te gaan. Die waren net terug open na een eerste corona lockdown. Want wie weet… het kan altijd de laatste keer zijn met ons tweetjes. Daarna ga ik naar huis terwijl het lief nog nababbelt en pinteliert met zijn maten want ja ook dat zou eens de laatste keer kunnen zijn vooraleer babybelleke geboren wordt. Thuis kijk ik nog enkele afleveringen Outlander op netflix, verober ik een volledig doosje Deli-Choc, drink ik vrouwenmantelthee (DISCLAIMER: kan weeën opwekken! Niet doen als het niet nodig is.) en masseer ik mijn enkel. De plaats van de baarmoeder volgens de voetreflexologie (DISCLAIMER: kan weeën opwekken! Niet doen als het niet nodig is.) No way josé dat ik ging ingeleid worden dus gebruikte ik enkele natuurlijke middeltjes om het toch wat te bevorderen. Ik kruip vroeg onder het wol want slapen met een dikke buik ging de laatste tijd niet zo gemakkelijk.

Wanneer ik de volgende ochtend mijn ogen open, voel ik sijpelend water tussen mijn benen. Ik spring uit mijn bed (ongemakkelijk maar toch elegant genoeg) Met een handdoek tussen mijn benen trippel ik naar de badkamer.

De klok toont 7u00. Een natte handdoek. Bloedvlekken.

Het was heel duidelijk dat mijn water gebroken was. Maar ik voel nog geen weeën en besluit dus om terug in mijn bed te kruipen. Ik maak alvast mijn lief wakker om te zeggen dat het begonnen is. Met een halfdronken hoofd, niet goed wetende wat er aan de hand is, wordt hij wakker. Nog geen 10 minuten later voel ik een eerste wee. Overduidelijk sterker dan de oefenweeën. De weeën volgen elkaar meteen snel op. Maar vooraleer we richting moederhuis gaan, neem ik nog een douche. Mijn haar was vettig en dat moest gewassen worden.

Om 8u15 waggel ik het ziekenuis in. Af en toe stop ik om tegen de muur te leunen om de wee op te vangen. Ik word meteen naar de arbeidskamer begeleid. Ik vertel dat mijn water gebroken is en dat ik bloedverlies heb. Dat wou de vroedvrouw toch even checken “want bloedverlies in de materniteit is van een andere kaliber dan zoals jij het kent” Niet echt een boodschap waar ik nood aan had want het nam stiekem mijn zelfzekerheid en vertrouwen een beetje weg. Ik ben echt heel zeker! Mijn baby die heel de tijd in mijn buik heeft gewoond, was op komst. Ik moest ongemakkelijk op mijn rug komen liggen zodat de vroedvrouw een check-up kon doen. Nog geen minuut later vraagt ze: “heb je nog geen persdrang want je hebt al 10 cm ontsluiting?” Euhm persdrang, wat is dat eigenlijk? Want bij een eerste kindje weet je totaal niet wat er op je af komt. Nevermind, denk ik. Want gelukkig! Mijn gevoel zat goed. Vertrouwen gaat weer richting 100 %

Nog geen 5 minuten later wandel ik, met het lief in mijn kielzog naar de verloskamer. Compleet verward. Mijn geboortewensen kon ik nog net in de handen van de vroedvrouw stoppen. Maar al de technieken, affirmatiekaartjes en tools die ik had voorbereid om de weeën op te vangen, had ik ineens niet meer nodig.

Yep, het was complete verwarring.

Daar stond ik dan in beastmodus. Vol kracht. Vol zelfvertrouwen. Adem in. Adem uit.

Op handen en knieën kruip ik de bevaltafel op. Volledig naakt. Met natte washandjes op mijn vel geplakt, kruip ik mijn cocon in.

Na 45 minuten persen kies ik heel bewust om op mijn rug te gaan liggen. Met een stevige hand in de mijne duw ik nog eens 45 minuten lang. Maar Cody blijft liever in zijn warm huisje. Voor de gezondheid van moeder en kind wordt er beslist om een knip te geven en de vacuum pomp te gebruiken. Een beslissing die voor mij wordt gemaakt zonder mij te raadplegen.

Hoewel ik in mijn cocon zit, ben ik mij nog heel bewust van wat er rondom mij gebeurd. Ik geef aan dat ik zelf wil beslissen. Ik beslis om nog eens een laatste keer alles te geven. Ik ben moe. Cody is moe. En ik laat de medische interventies toe. Twee seconden later ligt Cody in mijn armen.

En dan begint het avontuur pas helemaal.

Mijn bevallingsverhaal